Skullgirls 2nd Encore

Bijatyki na PS Vita sprawdzają się naprawdę dobrze. Przynajmniej do czasu, aż nie trzeba zapamiętywać dziwnych kombinacji z użyciem gałek analogowych poruszanych pionowo, na skos czy zygzakiem w towarzystwie pięciu różnych klawiszy geometrycznych oraz przycisków L i R. Z takimi kombinacjami mieliśmy już do czynienia w serii BlazBlue czy Dengeki i nie inaczej jest w Skullgirls 2nd Encore. W związku z tym postanowiliśmy sprawdzić, czy Skullgirls może przyciągnąć także osoby okazjonalnie grające w bijatyki.

W grze zaimplementowano 14 grywalnych postaci, których krótkie historie poznamy podczas rozgrywania trybu kampanii. Napisałem „krótkie”, ponieważ jedna przygoda, po opanowaniu podstawowych combosów, trwa mniej więcej 15 minut na łatwym poziomie trudności. Dodam też, że już „Easy” jest dość wymagający i, choć jeszcze nie zginąłem, nieraz byłem bardzo blisko.

Ogólne zasady potyczki nie różnią się od innych mordoklepek – naszym celem jest dokopanie przeciwnikowi bądź grupie przeciwników, zachowując przy tym co najmniej 1% życia. Do walki możemy wybrać jednego, dwóch lub trzech bohaterów i walczyć przeciwko jednemu, dwóm lub trzem oponentom. Statystyki różnią się w zależności od dokonanego wyboru. Przy walkach 1v1, 2v2, 3v1 oraz 3v2 paski życia i zadawane obrażenia są na takim samym poziomie (100%). Przy walkach 2v1 oraz 2v3 życie podbija się do 115%, a zadawany damage do 130%. Przy potyczkach 1v2 oraz 1v3 nasze życie wynosi już 205%, a zadawane obrażenia 150%. Jak widać, twórcy skutecznie poradzili sobie z zachowaniem równowagi pomiędzy różnymi trybami pojedynków. Dzięki temu walka 3v1 (nas trzech przeciw jednemu nieszczęśnikowi) nie zawsze musi skończyć się naszym zwycięstwem. Wybór liczby bohaterów może mieć drastyczny wpływ na rozgrywkę, poza tym przy dwóch i trzech protagonistach odblokowane zostają specjalne ciosy drużynowe. Początkującym zalecam zabawę pojedynczym bohaterem, ponieważ posiadanie grupy zmusza do zapamiętania znacznie trudniejszych kombinacji oraz opracowywania specjalnych strategii, zwłaszcza przy bardziej wymagających przeciwnikach.

W Skullgirls 2nd Encore nie można się nudzić. Oprócz trybu kampanii z sześcioma poziomami trudności otrzymujemy możliwość zabawy w przetrwanie, tryb „Arcade” (walka z losowo generowanymi wyzwaniami), rozbudowany trening oraz dodatki. W treningu, oprócz walki z nieruchomym oponentem w celu nauki combosów, otrzymujemy wyjątkowo trudne „Trials” (wykonywanie określonych combo jeden za drugim, bez odpoczynku, każdym z głównych bohaterów na różnych poziomach trudności) oraz „Challenges”, gdzie znajdziemy różne wariacje bijatyki z limitem czasowym i innymi warunkami koniecznymi do zaliczenia wyzwania (np. obrażenia zadamy tylko udanymi, min. dwuhitowymi combosami). W dodatkach znajdziemy przepiękne arty, które będziemy odblokowywać wraz z postępem w trybie opowieści i w dodatkowych wyzwaniach. W grze znajduje się także specjalne wyzwanie „Marie 300%” podpisane jako „Spróbuj mnie pokonać!”. Ja spróbowałem i przekonałem się (czego w sumie się domyślałem), że kobiecina ma 300% więcej HP (udało mi się zabrać jej jakieś 10-15% przy pierwszym podejściu), 300% więcej siły i 300% więcej odporności. Jedyny jej słaby punkt to straszna ślamazarność. Ale co z tego, skoro ma potężne ataki dystansowe, którymi skutecznie nas odciąga od siebie?

To, co usłyszałem po uruchomieniu Skullgirls 2nd Encore, przeszło moje najśmielsze oczekiwania – do moich uszu dotarł wspaniały electro swing. Natomiast podczas potyczek przygrywają utwory z różnych gatunków: dynamiczny jazz, spokojny jpop, energetyzująca elektronika. W tle słychać było pianino, saksofon, puzon, klarnet, dźwięczne głosy… Tego nie da się opisać, to trzeba usłyszeć (tutaj możecie posłuchać fragmentów prawie wszystkich utworów, a nawet kupić ich pełne wersje)! Za udźwiękowienie odpowiadali tacy kompozytorzy, jak Vincent Diamante (Castlevania: Order of Shadows), Michuru Yamane (NightCry, Super Smash Bros, Bloodstained: Ritual of the Night, Castlevania: Order of Ecclesia, Castlevania: Portrait of Ruin), Blaine McGurty (Chrono Trigger, The Legend of Zelda: Ocarina of Time, Earthbound), Brenton Kossak i paru innych. Jak widać, przy produkcji pracowali sami wyborowi muzycy, więc całość jest w pełni przemyślana i brzmi świetnie. Na równie wysokim poziomie stoi oprawa graficzna. To ręcznie rysowane bohaterki, świetne artworki kipiące seksapilem, szkice towarzyszące podczas loadingów i, co równie istotne, żadnych spadków animacji przy nawet najbardziej dynamicznych starciach. W grze zaimplementowano aż 23 lokacje, a pośród nich znajdują się ulice miast, pomieszczenia industrialne itp. Pomysły na miejscówki może nie są zbyt oryginalne, ale ich wykonanie zasługuje na gromkie brawa. Widać, że graficy zadbali o najmniejsze detale.

Wolę bijatyki, w których mogę wciskać losowe przyciski i uzyskać tym sposobem jakieś ciekawe efekty oraz, przede wszystkim, pokonać przeciwnika (Mortal Kombat czy Injustice były dla mnie odpowiednie). Przy Dengeki, które wymagało konkretniejszych ruchów, bawiłem się całkiem dobrze, ale już BlazBlue dało mi trochę w kość. Skullgirls ma bardzo złożoną mechanikę i, wydaje mi się, że jest nawet bardziej skomplikowana niż w serii BlazBlue, której opanowanie to jedyny klucz do sukcesu. Uruchomiłem więc sobie trening i nie mogłem ukończyć pierwszego poziomu „Trial”, bo kazali mi wykonać pięć czy sześć combosów jeden po drugim, bez żadnej pomyłki i chwili odpoczynku. Po kilkudziesięciu minutach, pomimo bólu palców, udało mi się to wykonać i już wiedziałem, z czym mam do czynienia. Na szczęście tryb fabularny na poziomie „Easy” (drugi od dołu) pozwalał na lekką losowość wciskania klawiszy, ale przeważnie i tak traciłem sporo życia. Gra wręcz krzyczała: „Skoro chcesz walczyć na ślepo, będziesz miał losową szansę na zwycięstwo”. Same opowieści były krótkie, ale bardzo przyjemne. Do tego genialna oprawa audiowizualna i sporo seksapilu w artworkach sprawiły, że pokochałem Skullgirls 2nd Encore. Jasne, gra jest trudna, nawet bardzo, ale każde zwycięstwo daje sporo frajdy. Przydałoby się trochę więcej elementów dodatkowych (jakieś kostiumy czy bonusy do kupienia za wirtualną gotówkę, coś jak w Mortal Kombat), ale już obecna wersja jest dość solidnie napakowana. Warto też dodać, że vitowa odsłona posiada wszystkie DLC (dodatkowych bohaterów, historie, areny), także kupujemy raz, a dobrze. Najwięksi fani mogą również sięgnąć po japońskie wydanie pudełkowe, które zawiera angielskie napisy. Niestety cena jest dość spora, bo wynosi aż 200 złotych plus ewentualne koszty wysyłki. Na szczęście w PS Store często są promocje, ale warto wiedzieć, że już premierowa kwota jest warta rozwagi.

Zalety:

• Wiele grywalnych postaci
• Ciekawe scenariusze
• Świetne udźwiękowienie
• Przyjemna w odbiorze oprawa wizualna
• Sporo dodatkowych trybów

Wady:

• Może zniechęcić złożonością walki
• Delikatne cięcia graficzne dla utrzymania płynności (miejscami lekko zamazane obiekty)
• Fizyczny soundtrack dostępny tylko w japońskim wydaniu kolekcjonerskim

Fabuła: 8
Grafika: 8
Udźwiękowienie: 9.5
Gameplay: 8.5

Ocena: 8.5/10

Grę do recenzji dostarczył nam sklep

Producent: Lab Zero Games
Wydawca: Autumn Games
Data wydania: 22 lipca 2015 r.
Dystrybucja: cyfrowa i fizyczna (japońska i azjatycka wersja posiada angielskie napisy)
Funkcje crossowe: -buy z PS4, -play z PS3 i PS4
Waga: 2GB
Cena: 104 PLN

Gra jest również dostępna na Nintendo Switch w cenie 104 PLN.