Zero Time Dilemma

Zero Time Dilemma jest już trzecią i zarazem ostatnią częścią serii Zero Escape. Za jej powstanie odpowiada Kotaro Uchikoshi, znany wcześniej w Japonii z cyklu Infinity. Podobnie jak jego poprzedni projekt, tak i gry Zero Escape – 999: Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors i Virtue’s Last Reward – zostały bardzo pozytywnie przyjęte przez recenzentów i graczy. Ciekawostką jest jednak to, że obie pozycje cieszyły się o wiele większą popularnością na Zachodzie niż w Kraju Kwitnącej Wiśni. Wstępne wyniki sprzedaży Zero Time Dilemma w Japonii i notoryczny brak pudełek tej gry w amerykańskich sklepach potwierdza utarty przez poprzedniczki schemat. Do sprawdzenia pozostaje więc już tylko jedna kwestia, czy najnowsza pozycja w serii dorównuje dwóm pozostałym.

Recenzję napisali: Polydeuces i Roller

Omawiany tytuł opowiada historię dziewięciu osób uwięzionych w podziemnym obiekcie, którzy zostają zmuszeni do przystąpienia do śmiertelnej gry zwanej „Decision Game”. W odróżnieniu od poprzednich części tym razem mamy trzech protagonistów – strażaka Carlosa, tajemniczego chłopca z wielkim hełmem i pielęgniarkę Dianę. Pierwszą osobą, którą spotykają po przebudzeniu, jest zamaskowany mężczyzna, samozwańczy Zero, który jest organizatorem gry. Zasady jego zabawy, jak sam wyjaśnia, są proste – aby ją ukończyć, musi umrzeć przynajmniej sześć osób, ponieważ tylko wtedy możliwe jest otworzenie drzwi pozwalających na ucieczkę. Ponadto każda z postaci nosi specjalny zegarek, którego nie da się zdjąć. Pełni on dwa zadania – pokazuje godzinę i co dziewięćdziesiąt minut wstrzykuje w uczestników środek wywołujący utratę pamięci. Oprócz utraty pamięci Decision Game będzie utrudniać podejmowanie moralnych decyzji, które zdecydują o życiu bohaterów. Zadania nie ułatwi też wiele pokojów wypełnionych urozmaiconymi zagadkami. W takich warunkach graczom przyjdzie znaleźć odpowiedź na dwa pytania: „Kim jest Zero?” i „Jaki jest cel Decision Game?”.

Gameplay dzieli się na dwie części: przygodową i logiczną. Będzie to pewnie niemałe zaskoczenie dla starych wyjadaczy serii, w końcu dwie poprzednie gry z serii Zero Escape były przedstawicielkami gatunku visual-novel. Pomysł może wydawać się kontrowersyjny, ale ma swoje zalety. Pierwsza, jaka przychodzi na myśl, to znaczne poszerzenie fizycznych możliwości ekspresji emocji, czy to w postaci gestykulacji czy mimiki.  Ponieważ część przygodowa ZTD przypomina produkcje studia Telltale, powinniście już zobrazować sobie, jak to teraz wygląda. W kwestii przygodowego gameplay’u twórcy przygotowali wybór bohatera/ki przed każdą oddzielną linią czasu. Po wybraniu postaci i konkretnego wydarzenia zostajemy wrzuceni w wir wydarzeń. Obserwujemy w nim poczynania wybranego protagonisty i jego drużyny, a od czasu do czasu podejmujemy jakąś decyzję. Tutaj, w odróżnieniu od gier Telltale, wybory mają rzeczywisty wpływ na dalszą fabułę. Jak już wspominano, czekające na nas decyzje nie są z tych błahych, od nich będzie zależeć, czy inny uczestnik „Decision Game” zginie czy przeżyje. Każdy z bohaterów ma do opowiedzenia własną historię, mniej lub bardziej bogatą, osobiste problemy i powody dołączenia do misji w Nevadzie.

Druga część rozgrywki to znane wszystkim fanom serii „Escape Roomy”. Po zamknięciu w pokoju musimy wydostać się z niego poprzez rozwiązanie szeregu zagadek przygotowanych przez Zero. Łamigłówki do łatwych nie należą – wymagają podstawowej znajomości matematyki, fizyki czy chemii. Niestety, mimo że nie są one najłatwiejsze, wciąż są mniej wymagające i mniej ciekawe od zagadek z poprzednich części. Mimo to wciąż odczuwa się satysfakcję po ich rozwiązaniu.

Nowa forma opowiadania historii wiąże się z nowymi rozwiązaniami graficznymi. Mimo tego, że modele 3D pojawiły się już w Virtue’s Last Reward, twórcy w najnowszej części poszli o krok dalej i zaserwowali nam prezentację w stylu gier Telltale. Przekłada się to na dynamiczną kamerę oraz pełne modele postaci w stylu cel-shadingowym. Czy to dobra zmiana? I tak i nie. Z jednej strony otrzymujemy dość szczegółowe modele postaci, a wspomniana wcześniej kamera pozwala na wizualizację wielu scen w lepszy sposób. Niestety tak dobrze nie wypadły już animacje, ponieważ są one bardzo sztywne. Ruchy ust postaci nigdy nie synchronizują się z dubbingiem (bez względu na to, czy wybierzemy japoński, czy angielski). Postacie wykonują jedynie podstawowe czynności i gesty. Jeśli dzieje się coś bardziej „zaawansowanego”, jak na przykład upadek bohaterów na ziemię po podaniu środku nasennego, to kamera… po prostu odwraca się w inną stronę (np. na sufit), aby uniknąć pokazywania tychże animacji. Na całe szczęście nie wpływa to na odbiór fabuły i immersję. Muzykę, tak jak w przypadku obu poprzednich części, skomponował Shinji Hosoe. W przeciwieństwie do warstwy graficznej, w tej kwestii zmieniło się najmniej. Większość utworów to remixy znanych fanom kawałków z poprzednich części. Oczywiście pojawiło się kilka zupełnie nowych melodii, jednakże są one mniejszością w soundtracku gry. Oryginalne głosy wypadają świetnie i pasują do każdej postaci, nadając im charakteru. Angielska wersja językowa jest nienajgorsza, lecz nie dorównuje japońskiemu odpowiednikowi. Jej niezaprzeczalnym plusem jednak jest fakt, że możemy  wyłączyć opcjonalne napisy w sekcjach fabularnych i jedynie słuchać dialogów, co daje odpocząć oczom od ciągłego czytania.

---

Opinie

Polydeuces

Zero Time Dilemma to kawał porządnej historii, pełnej zawiłości i zagadek. Fabuła cały czas trzyma w napięciu, więc przez całą grę nie miałem ani razu poczucia znużenia rozgrywką. Dobrym posunięciem było podzielenie historii na mniejsze fragmenty. Dzięki takiemu zabiegowi nie musimy przerywać gry w samym środku historii, możemy na spokojnie ukończyć jeden z fragmentów, a kolejny zacząć już przy następnym odpaleniu konsoli. Muzyka pasuje do klimatu gry, a głosy postaci brzmią dobrze. Z grafiką jest już niestety gorzej, jednak to nie ona liczy się w tej pozycji najbardziej. Grę najlepiej ograć po zaliczeniu dwóch poprzednich części, jednakże nowi gracze również będą się dobrze bawili, chociaż będą mieli problem ze zrozumieniem części pojęć, nie wspominając już o nawiązaniach do poprzednich odsłon serii.

Fabuła: 9/10
Audio: 8/10
Video: 6/10
Gameplay: 9/10

Ocena ogólna: 8/10

---

Roller

Pokładałem duże nadzieje w najnowszej części Zero Escape, lecz, niestety, po zobaczeniu napisów końcowych czułem lekki niedosyt i rozczarowanie. Historia opowiedziana w Zero Time Dilemma nie jest zła, ale zdecydowanie zostawia zbyt wiele pytań i nierozwiązanych intryg. Nie miałbym nic przeciwko takiemu rozwiązaniu, gdyby tylko ta część nie była zakończeniem serii. Same zwroty fabularne, co prawda sprytne, nie zaskakiwały tak samo, jak te z poprzednich części. Pomimo tych wad przedstawiona fabuła wciąga do samego końca i nie pozwala oderwać się od konsoli. Poziom trudności zagadek jest dobrze wyważony – niezbyt trudne, ale też nie banalne (szkoda tylko, że jest ich stosunkowo mało). Obawiałem się przejścia z visual novelowego stylu na bardziej filmowy, ale, jak się potem okazało, niepotrzebnie, gdyż poza zgrzytami z animacją wyszło to całkiem nieźle. Muzyka skomponowana przez Shinjiego Hosoe nie zawodzi, lecz zdecydowanie pojawiło się zbyt wiele remixów w stosunku do nowych ścieżek. Czy Zero Time Dilemma jest grą wartą polecenia? Pomimo swoich wad dla fanów serii jest to nadal tytuł obowiązkowy, graczom niezaznajomionym z Zero Escape polecałbym raczej sięgnąć najpierw po wcześniejsze gry.

Fabuła: 7/10
Audio: 8/10
Video: 6/10
Gameplay: 8/10

Ocena ogólna: 7/10

---

Plusy:

• Soundtrack
• Zagadki
• Fabuła…

Minusy:

• …która ma pewne niedociągnięcia
• Animacje postaci

---

Grafika: 6
Dźwięk: 8
Fabuła: 8
Gameplay: 8.5

Ogólna ocena: 7.5/10

---

Producent: Spike Chunsoft
Wydawca: Aksys Games
Data wydania: 28.06.2016 r.
Dystrybucja: cyfrowa i fizyczna (tylko US)
Waga: 979 MB
Cena: 169 PLN