Gry Roku 2022

Krowen

Ten rok gierkowo był dla mnie zdecydowanie lepszy niż poprzedni – nie tylko na Switchu pojawiło się sporo interesujących mnie tytułów, ale również premierę miał tak upragniony przeze mnie Steam Deck. Pecetami w formie handhelda interesowałem się od czasu pierwszego GPD Win, jednak dopiero sprzęt od Valve zaproponował odpowiedni stosunek ceny do wydajności bym wreszcie zdecydował się na zakup. Nie jest to sprzęt bez wad, ale sporo z nich jestem w stanie zaakceptować tak jak przy premierze akceptowałem wady Switcha. Nie ukrywam że aktualnie jest to najczęściej przeze mnie używany sprzęt do grania, natomiast jeśli chodzi o gierki to rok 2022 wspominał będę co najmniej dobrze.

6. Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder’s Revenge– żółwie ninja powracają w chwale by przypomnieć o kanapowym obijaniu mord. Znakomity tytuł do podzielenia się joy-conem i połączenia ze znajomymi z różnych platform – a nieczęsto zdarza się, by w jeden tytuł mogło zagrać nawet 6 osób! Właściwie jedynym wyraźnym minusem tej gry jest jej długość która nie zadowoli samotnego gracza – jest jednak idealna na spotkanie ze znajomymi “na dwa piwka”.

5. Bayonetta 3 – chyba najbardziej wyczekiwany tytuł tego roku który nie sprostał legendzie stworzonej przez dwie pierwsze części. Mimo pewnych wad (szczególnie w pracy kamery i ogólnej jakości technicznej) nadal jest to jednak gra więcej niż dobra, serwująca dopaminę hektolitrami i nie pozwalająca oderwać się od ekranu. Zdecydowanie kontynuacja której nie można przegapić.

4. Pokemon Legends: Arceus – w swej opinii dotyczącej te gry napisałem, że to najlepsze Pokemony i co najwyżej dobra gra. Po kilku łatkach, przejściu całości i premierze Scarlet/Violet zdania nie zmieniam – nie jest to gra wybitna, ale jakże niezmiernie wciągająca. Co tu dużo mówić, rewolucja tej serii jest potrzebna jak sos w kebabie, a zmiana formuły stworzyła pętlę rozgrywki, która sprawia że chce się siedzieć przed ekranem i szukać tych pieprzonych shiny Machopów choćby przez 15 minut, które niepostrzeżenie zmieniają się w 3 godziny. Uzależniająca na tyle, że na samo wspomnienie chce się chwycić konsolę i zanurzyć w poszukiwaniu stworków. Dobrze, że mam urlop…

3. Cuphead: The Delicious Last Course – wyjątkowo napisaliśmy dedykowany tekst dla DLC, wyjątkowo też ląduje ono w mojej topce. Może i za krótkie, może i za łatwe (albo ja mam takiego skilla?), ale za to znakomicie trzymające poziom oryginału który był moją ulubioną grą 2019 roku. Netflixowa kreskówka to się może chować i uczyć jak powinna wyglądać stylizowana animacja.

2. Rogue Legacy 2 – co prawda dopisuję tę grę już w 2023 roku, nie zmienia to jednak jej wspaniałości. Rogue Legacy ustanowił pewien złoty standard dla takich gier jak Dead Cells, będąc świetnym balansem między wyśrubowanym poziomem trudności, rozpoczynaniem rozgrywki “od nowa” a nieustającym progresem. Dwójka rozwija każdy aspekt, nawet te które teoretycznie nie potrzebowały żadnych szlifów. Poproszę jeszcze tryb kooperacji i mamy grę idealną. Grę idealną, która przegrać może tylko z arcydziełem sztuki gamingu.

1. Persona 5: Royal – czy grałem w Personę 5 na Switchu? Nie. Czy grałem w rozszerzoną wersję Royal? Też nie. Personę 5 przechodziłem jeszcze w oryginalnym wydaniu na PlayStation 3, spędzając w niej ponad 100 godzin. To tytuł w którym absolutnie każdy aspekt jest na najwyższym poziomie i jeden z niewielu, który po ukończeniu zostawia pustkę i łzy. Łzy, które wyrażają nie smutek, ale tysiące myśli z których wybijają się dwie – jestem wdzięczny że mogłem przeżyć tę przygodę. I będę tęsknił. Utwór końcowy już po kilku sekundach sprawia, że beczę jak dziecko, żałując że nie przeżyję tego już “po raz pierwszy”. Gra, która przekonała do siebie wielu sceptyków zarówno japońszczyzny, jak i gier RPG. Tytuł, który w swym ideale może konkurować chyba tylko z Breath of the Wild. I mimo że nie grałem w tę wersję, mimo że nie dotknąłem edycji na Switcha, po prostu nie mogę wstawić na pierwszym miejscu innej gry.